6 دیدگاه در “آیا می‌شود اندوه را جشن گرفت؟”

1. سلام شهرزاد جان، دوست خوب متممی‌من 🙂
   این دیدگاه عمیق درباره اندوه و رنج و شکست را خیلی دوست دارم و البته درگیرشم تا بتونم عملا درکش کنم. آدمهای بزرگ و عمیقی که می‌شناسم همشون توی زندگی متحمل رنج‌ها و شکست‌هایی شدن که سعی کردن به جای آه و ناله سر دادن، با بهره‌برداری از اونها شکرگزاری کنن. به قول محمدرضای عزیز میوه‌ی درخت مشکلاتشون را برداشت کردن (http://www.shabanali.com/ms/?p=1265) و موقع برداشت محصولشون جشن شکرگزاری گرفتن.
   شهرزاد، من تا حالا کتابی از اوشو نخوندم، دوست داشتم یه کتابی ازش بخرم و سر فرصت بخونم. تو چه کتاب یا چه کتابهایی را پیشنهاد می‌کنی؟

   1. سلام شادی جان.
      من هم این نوع طرز فکر و این نوع بیان رو دوست دارم. اگرچه پیاده کردنش در زندگی واقعی به این آسونی نیست…ولی میشه در جهتش گام برداشت.
      من قسمت زیادی از اندیشه‌های اوشو رو خیلی دوست دارم. حس میکنم در بسیاری از موارد، تصویر رو همیشه خیلی بزرگتر از آدمهای دیگه میبینه و اندیشه‌هاش خیلی جلوتر از زمان خودشه. کلن لذت عجیبی میبرم از خوندن نوشته‌هاش.
      کتابهایی که ازش خوندم و الان تو ذهنمه:
      عشق، رقص زندگی
      شهامت
      بلوغ
      مثلا میتونی فعلا همون “عشق، رقص زندگی” رو انتخاب کنی برای خوندن که یکی از کتابهاشه که من خیلی دوستش دارم.
      خیلی از نوشته‌هاش رو هم که بطور پراکنده از اینجا و اونجا و از سایتش osho.com که البته متاسفانه ف.ی.ل.ت.ر.ه خوندم و میخونم، که میتونی سری هم به سایتش بزنی.
      و البته یه موضوع اینکه، گفته میشه کتابهای اوشو، همه، گردآوری حرفها و سخنرانیهای او توسط شاگردانش هستش.
      یکی دیگه از حرفهاش که خیلی دوست دارم و امیدوارم تو هم دوست داشته باشی:
      “جامعه بنام فرهنگ، تمدن، آموزش و پرورش همه را به ساختگی بودن وامی دارد. به این کار، نامهای بزرگ و دهان پرکن می دهد اما واقعیت آن است که تو را ساختگی بار می آورد. جامعه به تو می آموزد که طبیعت را سرکوب کنی. تمام تلاش من بر آن است تا به تو کمک کنم دوباره طبیعی شوی، زیرا تنها از طریق طبیعت است که می توانی به خدا برسی. هرقدر بیشتر ساختگی باشی از خدا دورتر می شوی. پس اینک به یاد بسپار: تو به تمدن، فرهنگ و آموزش و پرورش نیاز داری اما هرگز هویت خود را با آنها تعیین مکن. آنها نوعی بازی هستند. تو می توانی به این بازیها بپردازی، زیرا مجبوری در جامعه ای زندگی کنی که همه به این بازیها مشغول اند. اما به یاد داشته باش که اینها فقط نوعی بازی هستند نه واقعیت. مراقب باش که از آنها هویت نگیری. هر زمان که نیازی به آنها نداری طبیعی باش!”

      1. بی‌نهایت ممنونم شهرزاد جان 🙂
         اتفاقا قبل از گذاشتن این کامنت صفحه‌ی ویکی‌پدیای اوشو را خوندم و اولین چیزی که نظرم را جلب کرد همین سرکشی و دیدگاه خارج از چارچوبش بود که ما را دعوت به یافتن هویت اصلی خودمون می‌کنه و توی این متن بسیار زیبایی که گذاشتی هم مشهوده. بازم ممنون.

         1. خواهش میکنم عزیزم. اصلا قابل شما رو نداشت. 🙂
            چقدر خوب گفتی: “اولین چیزی که نظرم را جلب کرد همین سرکشی و دیدگاه خارج از چارچوبش بود که ما را دعوت به یافتن هویت اصلی خودمون می‌کنه”
            واقعا همینطوره.
            شاید بتونم بگم دلیل اصلی اش همینه که منو شیفته ی اندیشه‌هاش و حرفهاش کرده.

2. عالی بود شهرزاد بانوی نازنینم. دوست دارم اینجا رو. لبخند میاره به لبم و آرامش می‌ده به قلبم.
   “خدایا سپاس بابت شهرزاد و یک روز جدید” یکی از جملات امروز دفتر شکرگزاری من

   1. چقدر عالی و خوشحال کننده است برام که این وبلاگ، لبخند میاره به لب و آرامش می ده به قلب یک دوست خوب. و چی بهتر از این که توی دفتر شکرگزاری اون دوست خوب، اون جمله ی شگفت انگیز وجود داشته باشه …
      راستی اسمت یعنی «من»، (من نه‌هااا، یعنی تو!;) ) خیلی جالبه برام … یادم به «تقویم من» میفته که خیلی هم کار دوست داشتنی ایه.
      بازم ازت ممنونم دوست خوب و امیدوارم یک روز جدید همیشه و همیشه برات همینطور باشه که گفتی:)