کنار رودخانه پیدرا نشستم و گریستم

… او می‌گفت:

گاهی از اوقات احساس تاثری داریم که نمی‌توانیم به آن فائق شویم. درمی‌یابیم که لحظه ی جادویی آن روز سپری شده و ما هیچ کار نکرده ایم. آن وقت زندگی افسون خود و هنر خود را پنهان می‌کند.

ما باید به سخنان کودکی که در ما هست گوش را دهیم. زیرا کودک لحظات جادویی را می‌شناسد. ما می‌توانیم اشک‌ها و تاثرات خود را خفه کنیم اما نمی‌توانیم صدای او را خاموش کنیم.

کودکی که ما در گذشته بوده ایم هنوز هم در زمان حال وجود دارد. خوشا به حال کوچک‌ها زیرا ملکوت آسمان‌ها به آنان تعلق دارد.

اگر دوباره متولد نشویم، اگر نتوانیم دوباره زندگی را با معصومیت و شور و شوق کودکی نگاه کنیم، زندگی دیگر هیچ معنایی نخواهد داشت.

به آن چه که کودکِ درون قلب ما می‌گوید توجه کنیم. از او شرمگین نباشیم. نگذاریم بترسد از تنهایی و از اینکه هیچ وقت به حرفش گوش نمی‌کنند.

اجازه دهیم که گاهی افسار سرنوشت ما را به دست بگیرد. این کودک می‌داند که هر روز با روز قبل فرق دارد.

کاری کنیم که خود را دوباره محبوب ببیند. کاری کنیم که لذت ببرد حتی به قیمت انجام کارهایی که عادت به انجامشان نداریم. حتی اگر این کار به نظر دیگری احمقانه باشد.

به خاطر داشته باشید که عقل آدم‌ها در برابر خداوند جنون است. اگر ما به حرف کودکی که در روحمان سکنی دارد گوش فرا دهیم، چشمان ما دوباره درخشیدن آغاز می‌کند و تماس خود را با حیات از دست نخواهیم داد.

+۳

شاید دوست داشته باشین نگاهی هم به این نوشته‌ها بندازین

• درباره خطر انسان برای محیط زیست، درباره ساوانا | از کتاب در جستجوی طبیعت
• درباره کتاب نوآفرینی آدام گرنت، و محتوای مفید و طراحی زیبای آن
• درباره دفترچه ممنوع
• درباره کتاب پشت پرده افغانستان
• درباره کتاب پسرک، موش کور، روباه و اسب
• درباره کتابِ خنده و فراموشی میلان کوندرا
• چند پاراگراف از کتابِ پیاده روی (ارلینگ کاگه)
• درباره‌ی کتاب «فقط روزهایی که می‌نویسم»
• سکوتِ ارلینگ کاگه با ترجمه‌ی سامان عزیزی
• “در برابر حقایق زندگی تسلیم باید بود اما نه بی تفاوت” | تکه‌هایی از یک کل منسجم