نمیدانم شما هم آهنگهای ترکی استانبولی را گوش میکنید یا اونها رو دوست دارید یا نه.
بعضی – نه همه اش – از آهنگهای ترکی استانبولی هستند (هم از میان بیکلامها، هم از میان باکلامها) که من واقعا دوستشون دارم و من رو خیلی تحت تاثیر زیبایی و اوج احساسی که درونشون وجود داره قرار میدن.
انگار این حس عجیب و عمیقی که توی اینجور آهنگهای ترکی هست رو توی آهنگهای ملل دیگه، کمتر میتونی پیدا کنی.
خیلی وقت بود که آهنگ ترکی زیبایی نشنیده بودم.
چند روز پیش، اتفاقی، ویدئویی از یه آهنگ ترکی دیدم که تا حالا ندیده بودم و آهنگش رو نشنیده بودم، و با گوش دادن به آهنگش، حس کردم دنیا برای چند دقیقه از حرکت ایستاد!
منظورم این آهنگه:
muhtemel aşk
از گروه ای به نام ۲۷ & Birol Namoğlu (GRİPİN).
بینهایت این آهنگ رو دوست داشتم.
ریتم زیبای ابتدای آهنگ، کمی‌من رو به یاد ریتم آهنگ The Wall پینک فلوید می‌انداخت.
اما بعد که آهنگ، اوج گرفت، هویت منحصربفرد و شگفت انگیز خودش رو کاملاً توی ذهنم پیدا کرد و واقعاً من رو از خود بیخود کرد.
ضمن اینکه، دو خواننده اش، واقعاً زیبا و با احساس و با تمام وجودشون این ترانه رو میخونن.
واقعا از نوع خوندنشون که با تمام وجود و احساسشون بود، لذت بردم.
گوش کنید. شاید شما هم مثل من دوستش داشته باشید.
پی نوشت:
این آهنگ رو که شنیدم و مثل چندین آهنگ ترکی دیگری که قبلا گوش داده بودم و من رو با زیبایی عجیب و احساس ژرف و عمیقی که توی آهنگهاشون وجود داره، تحت تاثیر قرار داده بودند، یاد آهنگ ابراهیم تاتلیس در آخرین سکانس زیبا و تاثیرگذار فیلم «ماوی ماوی» افتادم.
اونجا که در پایان فیلم ابراهیم تاتلیس، روی زمین میفته، در حالی که در حال خوندن اون آهنگ فوق العاده است.
یادم افتاد، خیلی نوجوان بودم که این فیلم رو با دستگاه ویدئو دیدیم.
و صحنه ی آخرش، اشکهامون بود که سرازیر شد.
من هم خیلی اشک ریختم;)، اما بدتر از من دخترعموم، بود که دو سه سالی از من کوچکتر هستش.
یک ساعت از تمام شدن فیلم گذشته بود و سفره انداخته بودیم و می‌خواستیم ناهار بخوریم.
او یه گوشه نشسته بود و هنوز توی فضای فیلم بود و زانوی غم به بغل گرفته بود!
بهش میگفتیم بیا غذا بخور. هنوز اشک می‌ریخت و با ناراحتی میگفت: “نمیخوااام”! :)))
