I’m not a robot
جمله ی بالا را احتمالاً زیاد به بهانه‌های مختلف دیده اید.
وقتی می‌خواهید دیدگاهی را ثبت کنید. (اگر افزونه ی کپچا را فعال کرده باشند)
یا در سرویسی لاگین کنید،
یا…
باید با حداقل چند ثانیه توقف و اندکی تأمل و مقداری دقیق نگاه کردن، یک کد یا تصاویری را تشخیص دهید و بعد از انتخاب یا وارد نمودن آنها، نشان دهید که ربات نیستید.
آنوقت اجازه ی ورود یا هر کار دیگری که قرار بود انجام دهید، به شما داده می‌شود.
داشتم با خودم فکر میکردم،
ای کاش برای هر کاری که قرار است در این شبکه‌های اجتماعی انجام دهیم،
یک کپچای ذهنی داشتیم، تا حداقل به خودمان نشان دهیم که: یک ربات نیستیم.
به گمان من، متاسفانه اگر حواسمان نباشد، این شبکه‌های اجتماعی می‌توانند به راحتی از ما انسان‌ها، یک ربات بسازند.
یکی از مصداق‌های این حرف، (به نظر خودم) که مرا هر بار به فکر فرو می‌برد، زمانی است که در یک پست در اینستاگرام مربوط به یک پیج (می‌تواند یک یا چند یا چندین پیج مورد علاقه یا داخواه یا محبوب مان باشد)، کسانی را میبینم (خودم هم البته قبلاً جزوشان بودم) که هنوز کسری از ثانیه نشده که آن پست یا عکس، در دنیای اینستاگرام بالا آمده؛ و آن پست را لایک می‌کنند.
هر وقت این موضوع را میبینم، احساس می‌کنم با چند یا چندین ربات یک شکل، مواجه هستم که فقط اسامی‌مختلفی دارند و برنامه ریزی شده اند تا به محض اینکه پستی از پیج مورد علاقه شان آپلود شد یا به محض اینکه آن را در تایم لاین خود دیدند، لایکش کنند.
راستش من حس می‌کنم که دیگر دلم نمی‌خواهد شبکه‌های اجتماعی مثل اینستاگرام، به هیچ طریق یا بهانه ای، از من یک ربات بسازند.
دلم میخواهد، وقتی پستی از پیج یا پیج‌های دلخواه و مورد علاقه و محبوبم آپلود می‌شود، و در همان لحظه ی آپلود، اتفاقی یا با Notification آن را میبینم یا شاید بعداً در تایم لاین به آن بر میخورم – به جای اینکه آن را سریع لایک کنم – کمی‌توقف کنم، آن را دقیق ببینم، کامل حس اش کنم، کپشن اش را بخوانم و سعی کنم آن پست را و همچنین مقصود و پیام صاحب پیج را به درستی درک کنم و … و حتی شده، یک یا چند روز با آن پست، زندگی کنم!
بعد برگردم، و آن را لایک کنم.
مثل خودم، نه مثل یک ربات.
حتی شاید گاهی هم یادم برود که برگردم و آن را در اینستاگرام لایک کنم، اما می‌دانم که در وجود انسانی و نه ربات گونه ام، لایک اش را از من گرفته است.
میگما شهرزاد، گمان می‌کنم همان موضوع سریع لایک کردن در شبکه‌های اجتماعی، در مورد بخشی از مخاطبان یک وبلاگ هم وجود داره.
البته در وبلاگ احتمالاً تمامی‌خوانندگان پس از خواندن مطلب بلافاصله یا با اندکی تأمل لایک می‌کنند. برخلاف شبکه‌های اجتماعی که یه نفر حتی بدون خواندن هم لایک میکنه. چه برسه به تأمل.
من خودم که مدت زیادیه هیچ مطلبی را در هیچ وبلاگی لایک نمی‌کنم. نه در وبلاگ تو نه در وبلاگ معصومه نه در وبلاگ امین نه در وبلاگ محمدرضا و … .
چون متقدم وبلاگ محلی برای آزادانه نوشتن و بیشتر برای خود نوشتن است تا برای مخاطبان نوشتن. حال وقتی یه مطلب نسبت به یه مطلب دیگه لایک بیشتری بدست میاره، نویسنده‌اش رو ترغیب میکنه که بیشتر متناسب با آن بنویسه.
در وبلاگ‌ها مطلبی را لایک نمی‌کنم چون نمی‌خوام نقشی در ممانعت از آزادانه نوشتنِ نویسنده‌اش داشته باشم.