کیست که بتواند آتش بر کف دست نهد

و با یاد کوه‌های پر برف قفقاز خود را سرگرم کند

یا تیغ تیز گرسنگی را با یاد سفره‌های رنگارنگ کُند کند

یا برهنه در برف دی ماه فرو غلتد

و به آفتاب تموز بیاندیشد

نه هیچ کس هیچ کس

چنین خطری را به چنان خاطره‌ای تاب نیاورد

از آن که خیال خوبی‌ها درمان بدی‌ها نیست

بلکه صد چندان بر زشتی آنها می‌افزاید.

نه هرگز هرگز

هیچ کس چنین خطری را به چنان خاطره‌ای تاب نیاورد

از آن که خیال خوبی‌ها درمان بدی‌ها نیست

بلکه صد چندان بر زشتی آنها می‌افزاید.

صد چندان بر زشتی آنها می‌افزاید.

 

شعر از: ویلیام شکسپیر

با ترجمه: الهی قمشه ای

 

***

آهنگ خیال خوشی با صدای فرهاد مهراد

 

شاید دوست داشته باشین نگاهی هم به این نوشته‌ها بندازین

• برخیز و عزم جزم به کار صواب کن
• به آیندگان – برتولت برشت
• از پنجره‌ی نگاه جان راسکین
• جهان در صدای تو آبی است – شعری از اسماعیل خویی برای استاد شجریان
• ما چگونه از آدمها خطاب به خودشان، در خلوت خودمان، و پیش دیگران نام می‌بریم؟
• “یادت باشد؛ شاید آری، شاید هم نه”
• “پیوسته متصل ساز، ایوار را به شبگیر، شبگیر را به ایوار”
• پل والری و خیام؛ و معرفی مقاله‌ای در بابِ دیدگاه‌های فلسفی همانندشان در مورد مرگ و نظام هستی
• مهمان‌هایی که به “مهمانسرای دو دنیا” دعوت شده‌اند
• “من نگویم که مرا از قفس آزاد کنید، قفسم برده به باغی و دلم شاد کنید”