[su_quote] نجف، آدمی‌است خودآموز، به معنی خودآموخته. خود استاد خود بوده. خود کِشته و خود دُروده. به تعبیر نظامی‌کباب از ران خود خُرده. گر به ز خود گلبنی دیدمی/ گل سرخی را زرد از او چیدمی. از ران خود خورد باید کباب. از آن‌ها نیست که متاعشان تفاخر به حضور چند صباحی در سر کلاس… ادامه مطلب داستان‌های واقعی الهام بخش – نجف دریابندری

چند روزی است که خواندن کتابی از آلن دوباتن به نام «سیرِ عشق» (با ترجمه «زهرا باختری») را تمام کرده ام. او در این کتاب، به یک سوال کلیدی پاسخ می‌دهد: “اینکه سال‌های سال به خوبی و خوشی در کنار هم زندگی کنیم، به چه معناست؟” قبلاً جمله ای از این کتاب را در انتهای… ادامه مطلب سوالی که می‌تواند بارها تکرار شود: “آیا هنوز هم او ما را می‌خواهد؟”

پیش نوشت: قبلا عرض کرده بودم که عکسها را به صورت موقت در این پست قرار میدهم. ***** چند حرف پراکنده: توی این چند روز، تویِ معدود نوشته‌ها و وبلاگهایی از دوستان خوب متممی‌ام، حرفها و موضع گیریهای رو شنیدم و خوندم و میشنوم و میخونم که برای شخص من بسیار تعجب آور بوده و… ادامه مطلب چند حرف پراکنده در مورد حرفهای پراکنده

گاهی از درون مان، صدای گوشخراش ای به گوش می‌رسد. صدایی که تا اعماق وجودِ ما و دیگری را، می‌خراشد. صدایی که خورشید را از روزهای آفتابی و ماه را از شب‌های مهتابی مان می‌ستاند. صدایی که هرچه گوشهایمان را می‌گیریم تا نشنویم، بلند و بلندتر می‌شود تا تا قلب ما و دیگری را بیشتر بیازارد.… ادامه مطلب آواز لالایی را انتخاب خواهم کرد

پیش نوشت ۱: واژه ی غیر حضوری که از آن در عنوان این پست استفاده کردم، اشاره دارد به بخشی از سخنرانی محمدرضای عزیز در ابتدای گردهمایی متممی‌ها، که اشاره ای کرد به این موضوع که: (نقل به مضمون) ما هیچوقت از متمم به عنوان آموزش غیر حضوری یاد نمی‌کنیم. اتفاقا متمم حضوری ترین آموزش… ادامه مطلب #بامتمم – فراموش نشدنی ترین حضورِ غیرحضوریِ من

با نام «نیکلاس اسپارکس» نویسنده ای که معمولاً به خاطر نوشتن رمان‌های عاشقانه شهرت دارد، اولین بار در یکی از پاراگراف‌های فارسی متمم آشنا شدم. در این پست: جملاتی از نیکلاس اسپارکس (پاراگراف فارسی) متمم، جملاتی زیبا و قابل تأمل از کتابهای او را به صورت پراکنده برایمان انتخاب کرده بود. همه ی آن جملات… ادامه مطلب نیکلاس اسپارکس و روایتی بهشت گونه از عشق