آرامش، مثل یک رودخانه هست.
رودخانه ای که با انعطاف نرم و ملایمش جاریه و از مسیرهای مختلف می‌گذره.
به سنگها و صخره‌های سخت، به خزه‌ها و به هر چه که توی مسیرش قرار داره برخورد میکنه، اما متوقف نمیشه.
نرم و ملایم از روی اونها عبور میکنه و به حرکت زیبا و مسحورکننده ی خودش ادامه میده.
حتی دقت کردین؟
وقتی به موانع برخورد میکنه، بجای اینکه اعتراضی بکنه و صدای ناخوشایندی ازش به گوش برسه،
با تغییر و حرکت زیبا و ملایمی‌که بوجود میاره، صدای آب رو صدچندان زیباتر و گوش نوازتر به گوش ما می‌رسونه.
رودخانه – به تعبیر من – نهایتِ آرامشه.
و انسان هم میتونه مثل یه رودخانه باشه.
