4 دیدگاه در “اگر دوست دارید به مداد رنگی، در خانه‌ی خودش سر بزنید”

1. عزیزم وبسایت مداد رنگی رو دیدم. طراحی و چیدمان صفحه اولش رو دوست دارم و دلنشین هست مثل خودت. شهرزاد جان راستش من هم در مسیری قرار دارم که تمایل دارم عمومی‌ترش کنم ولی جراتش رو هنوز پیدا نکردم چون به قول تو نمی‌دونم باقی مسیر چطور هست. فقط می‌دونم ازش لذت می‌برم. سعی می‌کنم در این مورد باز هم ازت یاد بگیرم یا شایدم این‌ها رو نوشتم برای اینکه یک کامنت اختصاصی در این باره برام بنویسی.
   وبسایت جدید مبارک باشه و پر رونق دوست گرانقدرم.

   1. دوست خوبم، شیرین.
      تو از اون جمله دوست‌های زلالی هستی که آدم هر وقت باهاش حرف میزنه خوشحال میشه، و ممنونم بخاطر کامنت و تبریک قشنگ و مهربونت.
      خیلی هم خوشحال شدم که به سایت مداد رنگی سر زدی و دوستش داشتی.
      از شنیدن این خبر هم که داری کار جدیدی انجام میدی و در مسیر جدیدی قرار گرفتی، باز هم خیلی خوشحال شدم. 🙂
      نمیدونم چه نوع کاریه و چه جور مسیریه، اما لطفاً – مخصوصاً که ازش لذت هم میبری – با شهامت پیش برو و از اینکه براش سهم جدی تری توی زندگیت قائل بشی نترس.
      راستش رو بخواهی، این پروژه مداد رنگی برای من – چه در ذهنم و چه در عمل – ذره ذره شکل گرفت و جلو رفت. شاید در عرض دو سال گذشته.
      و میدونم که هنوز هم خیلی جای کار داره.
      اما تصمیم گرفتم از یک مرحله ای که حس کردم تقریباً به یک بلوغ مناسبی رسیده، به صورت عمومی‌اعلامش کنم.
      همین اعلام عمومی‌هم باعث میشه که درجا نزنم، برای ادامه ی راه مصمم تر بشم و براش بیشتر تلاش کنم.
      ضمن اینکه میتونم موفقیت یا عدم موفقیتش رو مرتب و در هر مرحله در یک فضای واقعی بسنجم و هر بار با آزمایش و خطا جلو برم و مرتب اصلاحش کنم و … در این مسیر بیشتر و بیشتر تجربه کسب کنم.
      شیرین. باور کن من هم روزی که تصمیم گرفتم این موضوع رو عمومی‌اش کنم، شاید سخت ترین روز عمرم بود.
      مثل این بود که میخواستم یه داروی خیلی تلخ رو سر بکشم.
      ولی داروی تلخی بود که میدونستم برای سلامتی ام مفید هست و به هر سختی بود، سر کشیدم.
      و باور کن، سهم بزرگی از این انگیزه و جرات و شهامت و جسارتم برای شروع این کار رو و اینکه باید بالاخره دست به کاری جدید بزنم و دنیام و زندگی ام رو بزرگ تر کنم – همونطور که قبلا گفتم – از متمم و بخاطر بودنم در این چند سال در متمم، گرفتم.
      برای همینه که این موضوع برام مهمه و دوست دارم هی به خودم یادآوری کنم و در پیشگاه خودم، قدردانش باشم.
      شیرین جان.
      در همین زمینه و پیرو این حرفها و با توجه به کامنت تو، یه چیزی توی ذهنم اومد که دلم میخواد به زودی، یه پست – شاید خیلی کوچولو – درباره اش بنویسم.
      سعی می‌کنم زود بنویسم.
      بازم ازت ممنونم و امیدوارم من هم به زودی کار جدید تو رو با یک دنیا خوشحالی و مسرت و افتخار بهت تبریک بگم.

      1. ممنونم شهرزاد جان. با اینکه تو از اون دوستانی هستی که تا به حال از نزدیک ندیدمت ولی اسم و منش قشنگت رو دوستانی که در نزدیکی من زندگی می‌کنن از زبانم چندین بار شنیدن، از بس یه جوری خوبی که آدم دلش می‌خواد هر کیو می‌بینه بگه ببینید من با شهرزاد دوستم. تازه یه واژه ی کلیدی هم به اسمت چسبوندم که در حین گفتگو با دیگران، سریع یادشون بیاد منظورم کدوم شهرزاده. میگم شهرزاد بلندی‌های بادگیر 🙂
         خیلی لطف کردی که وقت ارزشمندت رو برای نوشتن این کامنت پر مهر صرف کردی. داروی تلخ تعبیر جالب و به جایی بود و واقعا همینطور هست برای من هم. دلم میگه پروژه ی مداد رنگی مثل اون فرزندای عاقبت به خیری هست که یک مادر نمونه پشتش ایستاده.
         کامنتت رو چندین بار خوندم و لذت بردم و خوشحالم که با پررویی تمام ازت خواستم برام بنویسی چون ازش انرژی گرفتم. منتظر پست جدیدت هستم دوست دوست خوبم.

         1. شیرین جان. لطف داری عزیزم. خوبی مسلماً از خودت هم هست. 🙂
            شهرزاد بلندی‌های بادگیر :))
            خیلی خوب بود. 🙂
            اتفاقاً توی این روزها دارم به کتاب کامل صوتی اش – توی بخشی از مسیرم که تا محل کار پیاده میرم – گوش میدم.
            و حسابی دوباره رفتم توی حال و هوای کاترین و ادگار و هیتکلیف و الن دین و …:)
            بلندیهای بادگیر، واقعاً به نظرم یکی از فاخرترین رمان‌های دنیاست.
            داشتم با خودم فکر میکردم کاش امیلی برونته زنده بود و ازش – به عنوان یکی از خواننده‌هاش – بخاطر مهارت عجیبش در رمان نویسی تشکر و قدردانی میکردم.