گاهی اوقات، توی دنیای وب یا شبکه‌های اجتماعی، جملاتی رو می‌خونم که در عین سادگی، به طرز عجیبی به نظرم زیبا و شگفت انگیز و دوست داشتنی میان و اون رو با فکر و احساس و دغدغه‌های خودم، در هماهنگی دلنشینی می‌بینم و بعد حتی با خودم میگم: خدای من… کاش این جمله رو من گفته بودم!
یکی از اون جملاتی که به همراه تصویر بسیار دوست داشتنی اش، من رو خیلی تحت تاثیر قرار داد و حتی اشک رو توی چشمام جمع کرد، این بود:
“نه. نترس،
من یه انسانم.
ولی از اون انسان‌هایی که از انسانیت برخوردارن.
قول میدم.”
سلام شهرزاد جان
چه پست زیبایی و چه جمله زیبا و تاثیرگذاری.
منو خیلی به فکر فرو برد…
دارم فکر می‌کنم، چقدر میشه به معنای واقعی و به دور از شعار و تظاهر، واقعاااا با مفهوم این جمله زندگی کرد.
و چه زیبا هستن، انسان‌هایی که وجودشون تجلی این جمله است.
چه آرامشی ایجاد می‌کنن و چقدر با وجود نازنینشون دنیا رو جای بهتری برای زندگی می‌کنن.
سلام فاطمه جان.
خوشحالم که دوستش داشتی.
وای. من همین الان هم که به لطف تو بعد از مدتها به این پست برگشتم و دیدمش، باز هم تحت تاثیر قرار گرفتم و بغض راه گلوم رو بست.
واقعا منو تحت تاثیر قرار میده این عکس و اون نوشته اش.
وقتی نگاهِ ترسیده ی اون گربه ی دوست داشتنی رو می‌بینم… و اون جمله ی زیبا از طرف یک آدم دوست داشتنی.
امیدوارم همونطور که تو هم به زیبایی گفتی، ما آدمها بتونیم منشاء آرامش بیشتری برای حیوانات، دیگر انسانها، و همه اجزاء طبیعت باشیم.
شهرزاد جان. به نظر من هم جمله‌ی بسیار زیبا و دوست داشتنی و قابل‌تأملی هست.
گاهی از اوقات، با آدم‌هایی مواجه می‌شیم که حتی از مقام حیوانیت هم بیشتر سقوط کردند و تنها کالبدی انسان‌گونه دارن در حالی که باطن‌شون تهی از هر نوع انسانیتی هست.
به نظرم خیلی از حیوانات هم به همین دلیل هست که از موجودات دوپای انسانی می‌ترسن وگرنه این همه خشونت و بی‌رحمی‌که در دنیای ما انسانها وجود داره، در دنیای آروم سایر موجودات -حتی درنده‌ترین گونه‌هاشون هم- وجود نداره.
همینطوره طاهره عزیز.
ترکیب این جمله مخصوصاً با اون عکس، به نظر من هم ترکیب فوق العاده تاثیرگذاری به وجود آورده.
به امید روزی که دنیا بیش از گذشته‌ها و بیشتر از این روزها، شاهد وجودِ انسانیت در وجودِ انسانها باشه.