از پنجره ی اتاقم به بیرون می‌نگرم.

کوه‌هایی که آن دور دست، همیشه زیبا و استوار، سر برافراشته بودند را نمی‌بینم.

گویی دستی قدرتمند – اما با زور – آنها را از آنجا برداشته و در جای دیگری نهاده است.

یاد خبری می‌افتم که میگفت: هوای شهر برای چندمین روز، شاید هم برای چندمین هفته ی متوالی است که ناسالم است.

آری. کوهها مثل همیشه سر جایشان زیبا و استوار ایستاده اند؛ اما این غبار آلودگی است که نامهربانانه چشمانم را از دیدنشان محروم کرده است.

هر وقت دلم می‌گرفت به آنها نگاه می‌کردم و صبر و ایستادگی را به من یادآوری می‌کردند.

چقدر دلم تنگ است…

به آسمان نگاه میکنم.

در خیالات خود غرق می‌شوم.

نم نم باران می‌آید و چندی نمی‌گذرد که تبدیل به رگباری می‌شود که هر چه گرد و غبار و آلودگی را می‌شوید.

صدای گوشنواز و بوی دلنواز باران، سرمست ام می‌کند.

بی اختیار نفسی عمیق می‌کشم.

خدای من. برف‌ها را ببین.

نرم و سفید و آرام و پاک، دانه دانه می‌بارند.

چه سکوت و آرامش دل انگیزی تمام کوچه مان را در بر گرفته است.

و دانه‌ها ی بلورین برف، زیر نور زردِ چراغِ کوچه، چونان پرده ی حریر سفید با وزش نسیم باد می‌رقصند.

باز بی اختیار نفسی عمیق می‌کشم و لبخندی بر روی لبانم می‌نشیند.

دوباره چشمانم به جایی که کوه‌ها هستند می‌افتد.

آنها را نمی‌بینم.

به جای برف سپیدِ خیال ام، واقعیتِ  خاکستریِ آلودگی همه جا را پر کرده است.

چقدر دلم تنگ است…

چشم از پنجره بر میدارم.

چشمانم به گوشی همراهم می‌افتد.

خدای من. دلم بیشتر از همیشه تنگ است…

 

شاید دوست داشته باشین نگاهی هم به این نوشته‌ها بندازین

• حسی به نام حس تعلق
• دردهایی که قابل بیان نیستند
• برای آرمین: بیرون آمدن از دایرهٔ امن
• چند حرف پراکنده از تیر و مرداد
• تجربه‌ی من از ابتلا به کرونا
• سالی که گذشت
• چند حرف پراکنده از حال و هوای این روزهایم
• حس این روزهام
• چگونه رنج بکشیم | کتابی کوچک، پر از حرفهای بزرگ
• خداحافظی‌‌های روشن