2 دیدگاه در “دغدغه‌های ما و ارزش‌های شخصی ما | اشاره‌ای‌ به کتاب هنر ظریف بی‌خیالی”

1. من هم وسطای این کتابم .. دیدی؟ خیلی از جاهای کتاب دقیقا حرفهایی میزنه که بعد کلی سعی و خطا و تاوان و طبق تجربه بهش رسیدی .. بعد پیش خودم میگم .. چه ساده و جالب همون نکته رو داره میگه.. همونی که من اگه ده سال پیش مثل امروز میدونستم ، چقدر همه چی میتونست فرق کنه!.. خوب بعد این سوال پیش میاد که حالا که نکته‌های جدیدی هست که هنوز اون قدر براش تاوان ندادم و میتونم از دونستنشون کارمو جلو بندازم، چطور یک “صرفا دانستن” رو به یک باوری که از تجربه درونی و عملی شده تبدیل کنم؟ دنیا پرررر از اطلاعاته .. چیزهایی که میخونیم و رد میشیم و شاید تامل و فکری هم بکنیم و رد شیم و شاید گوشه ای از ذهنمان هم به عنوان یک مطلب درست جا بگیره .. اما خیلی راه مونده تا اونجایی که در بحران به کمکم بیاد یعنی همونی که درونی شده همونی که باور شده .. بهترین راهی که به ذهن من میرسه، همراهی با یارانیه که اونها هم درگیر چنین دغدغه‌ها و تفکراتی باشند و چنین حضوری به نظرم میتونه اثر این مفاهیم رو عمیق کنه .. شاید تجربه‌های مشترک .. شاید دغدغه‌های مشترک یا زاویه‌های متفاوت به یک موضوع..

   1. آره دیدم. 🙂
      همینطوره که می‌گی.
      چیزی که خوندن این کتاب رو برام لذتبخش تر کرده اینه که دقیقا حس میکنی نویسنده با تمام وجودش میخواد تجربه‌های خودش رو – که خیلی‌هاش هم با تجربه‌های خودمون مشترکه – در اختیار خواننده بذاره تا خواننده بتونه بعد از خوندن این کتاب، زندگی آروم تر و با دغدغه‌های درست تری رو تجربه بکنه.
      آره قبول دارم. واقعا راه سختیه. بارها یاد می‌گیریم، بارها فراموش می‌کنیم و بارها از خودمون ناامید میشیم.
      اما خوبه که سعی کنیم هر بار کمتر فراموش کنیم و هر بار بیشتر به یاد بیاریم.
      لذتِ همراهی با چنین یارانی که توصیف کردی رو هم باهات کاملاً موافقم. شاید باعث میشه توی مسیرمون باقی بمونیم و با وجود همه ی سختی‌هاش بتونیم با همراهی اونها، از پیمودنِ این مسیر کمتر خسته بشیم و بیشتر لذت ببریم.