چند روزی است که خواندن کتابی از آلن دوباتن به نام «سیرِ عشق» (با ترجمه «زهرا باختری») را تمام کرده ام.

او در این کتاب، به یک سوال کلیدی پاسخ می‌دهد:

“اینکه سال‌های سال به خوبی و خوشی در کنار هم زندگی کنیم، به چه معناست؟”

قبلاً جمله ای از این کتاب را در انتهای این نوشته: چند حرف پراکنده در مورد حرفهای پراکنده، نقل کرده بودم:

“ما متوجه می‌شویم که زندگی، به راستی به توانایی عشق ورزیدن متکی است.”

(البته آنجا – به تناسبِ نوشته ام – مقصودم به عشق و دوست داشتن به معنای عامِ آن بود.)

از وقتی با آلن دوباتن در متمم آشنا شده ام و نگاه تیز و عمیق و موشکافانه و واقع بینانه (به عبارت بهتر، واقع‌گرایی بدبینانه) ی او برایم بسیار جذاب و قابل تأمل بوده است، کمتر می‌توانم در برابر نخواندن کتاب جدیدی از او مقاومت کنم.

واقعا، زیبا می‌گوید (که در همین پاراگراف فارسی در متمم: آلن دوباتن – آیا انسان روزهای بهتری پیش رو دارد؟ (بخش دوم) خواندم)

[su_quote]مهربانی، بخشش و همدلی در رابطه‌ی واقعی، با واقع‌گرایی بدبینانه شکل می‌گیرند.

با پذیرش این واقعیت که ما در ذات خود، کامل نیستیم و خوب و بد، در ما‌ آمیخته است.

ما موجوداتی هستیم که گاه، خطا می‌کنیم و انسانیت واقعی، وقتی به وجود می‌آید که این واقعیت را بپذیریم.[/su_quote]

او در کتاب «سیر عشق» نیز در کمالِ واقع بینی یا همان واقع گرایی بدبینانه ی خود، به سیری از عشق، تا روایتی از ازدواج (که به نظر من می‌توان آن را در سطحی شاید کمتر پیچیده تر، به هر رابطه ی عاطفی نیز تعمیم داد) می‌نگرد، آن را تحلیل می‌کند و فراز و نشیب‌های اجتناب ناپذیر آن را مقابل دیدگان ما قرار می‌دهد.

دیشب وقتی پست اخیر محمدرضای عزیز – مبهوت شتاب زندگی – را خواندم؛ با آن عکس زیبا و عجیبی که از دریچه ی دوربینِ خود، ثبت کرده بود؛ آن جاده ای که تنها دو رنگ خاکستری و آبی آن را در بر گرفته اند و همزمان دو مفهوم متناقضِ شتاب و توقف را به ذهن متبادر می‌کند؛ و خورشیدی که در میانه ی آن، بزرگ و روشن، می‌درخشد؛ عکسی که به نظرم می‌توان ساعتها نشست و به آن خیره شد و به متن زیبا و بخصوص پاراگراف انتهایی آن – اگر چه مفهومی‌غم انگیز در خود دارد – فکر کرد؛ مرا یاد تکه ای از کتاب دوباتن در همین کتاب انداخت:

(که البته من از زوایه ای کمی‌بازتر، از آنجه دوباتن در آنجا شاید به شکلی خاص تر مد نظر دارد، به آن می‌اندیشم)

او به یک سوال اشاره می‌کند. سوالی که هیچگاه عادی نمی‌شود.

فرقی هم نمی‌کند که در کدام دهه از زندگی یا در کدام مرحله یا شرایط یا موقعیت از زندگی مان قرار داشته باشیم.

سوالی است به نظر من سخت، شاید غم انگیز و حتی هراس انگیز که می‌تواند در هر رابطه ی عاطفی و حتی در اوج صمیمیت، بارها و بارها در ذهن انسان و از طرف هر یک از طرفین، تکرار شود.

آلن دوباتن می‌گوید:

هر فاصله ای (مثل یک روز دوری، یک دوره ی پر مشغله یا …) این قدرت را دارد که دوباره این پرسش را پیش بکشد که:

آیا هنوز هم او ما را می‌خواهد یا نه؟

پی نوشت:

در پست جداگانه ای، بیشتر در مورد کتاب «سیر عشق» خواهم نوشت و حرفهای بیشتری از آلن دوباتن از این کتاب را با هم خواهیم خواند.

تا آن موقع، دوست دارم اینجا، به بخش زیبای دیگری از این کتاب نیز اشاره کنم:

“… او می‌داند که خوشحالی محض [به هر بهانه ای در زندگی] به شکل قسمت‌های کوچک و فزاینده ظاهر می‌شود و هر بار هم شاید بیشتر از پنج دقیقه طول نکشد.

این چیزی است که هر کسی باید دو دستی بگیرد و قدرش را بداند.”

 

شاید دوست داشته باشین نگاهی هم به این نوشته‌ها بندازین

• درباره کتاب نوآفرینی آدام گرنت، و محتوای مفید و طراحی زیبای آن
• درباره دفترچه ممنوع
• درباره کتاب پشت پرده افغانستان
• درباره کتاب پسرک، موش کور، روباه و اسب
• درباره کتابِ خنده و فراموشی میلان کوندرا
• درباره‌ی کتاب «فقط روزهایی که می‌نویسم»
• هزار خورشید تابان | کتابی که از خواندنش بسیار لذت بردم
• کاش هیچوقت از دیدنِ شکفتنِ گل‌های زیر پایمان غافل نشویم
• دوستِ خوبی بود فِرمین، موش کتاب‌خوان
• خوشبختی مان را چگونه محاسبه کنیم؟