4 دیدگاه در “تصویری که دیدنش لذتبخش است”

1. سلام شهرزاد عزیز
   چه قدر این پنگوئن لوند و دوست داشتنیه، دلم براش غنج می‌ره.
   همیشه دوست داشتم یه پنگوئن داشته‌باشم و اون رو توی یخچال خونه‌مون نگه‌داری کنم.

   به نظر منم این اشتباهه که میگن حیوونهای دیگه درک و تخیل ندارن و نمی‌فهمن، شاید ماییم که اونها رو درک نمی‌کنیم.
   ممنون که این ویدئو رو به ما نشون دادی و این حس فوق العاده رو به ما هم منتقل کردی.

   1. سلام نسرین جان. خوبی؟ 🙂
      آآآی گفتی. من هم دقیقاً حسم همینه. دلم براش ضعف میره هر بار میبینمش.
      کاش میدونست که چقدر دوست داشتنیه و ما چقدر دوستش داریم. نه؟ 🙂
      توی یخچال :)))
      ولی گناه داشتااا 😉 :))
      نسرین. خیلی خوب گفتی. (دوست مون، “آموزش نقاشی” هم همین اشاره ی خوب رو کرد)
      کاملاً موافقم.
      ما آدم‌ها فکر میکنیم فقط خودمون (به عنوان انسان خردمند) می‌فهمیم و از عواطف و احساسات برخوردار هستیم.
      اما اگه فقط یه کوچولو دقت کنیم می‌فهمیم که اینطور نیست.
      اونها هم به روش خودشون، می‌تونن خیلی چیزها رو درک و حس کنن.
      اتفاقاً هراری هم جایی توی کتابش (انسان خداگونه) دقیقا به همین نکته اشاره میکنه و یه جمله کوتاه قشنگ و قابل تاملی در همین رابطه گفت که خیلی دوستش داشتم، و اون رو برای خودم جایی نوشتم که هیچوقت فراموشش نکنم.
      گفت: “عواطف، خصوصیتی منحصراً انسانی نیست، بلکه میان همه ی پستانداران (و نیز همه پرندگان و احتمالاً خزندگان و حتی ماهی‌ها) مشترک است. همه ی پستانداران توانایی‌ها و نیازهای عاطفی دارند.”
      خوشحالم که تو هم از دیدن این ویدئو لذت بردی،
      و ممنون که حس قشنگت رو با من هم به اشتراک گذاشتی. 🙂

2. خیلی جالب بود اما جالب ترش یه حس تردید _ یا دقیقا نمی‌دونم چیزی شبیه به تردید _ در رفتار پنگوئن برای بازگشت به دریا بود. این با موسیقی ساده امواج حس جالبی ایجاد کرد…
   فکر می‌کنم حیوانات خیلی می‌فهمن و ما در مورد احساساتشون کم می‌دونیم

   1. خوشحالم که شما هم متوجه اون دو بار حس تردید این کوچولوی دوست داشتنی شدید.
      هر چقدر نگاهش می‌کنم سیر نمیشم.
      مخصوصا اون حس تردید بار دومش، اونجا که اول میدوه به سمت دریا، بعد یه دفعه ترمز میکنه و دوباره بر میگرده و به آدمهایی که اونجا وایسادن و به اینور و اونور سمت ساحل نگاه میکنه،
      اونجا واقعا نمیتونم بهش نگم: “قربونت برم.”
      انگار اولش واقعا نمیدونه بره یا نره.
      بعد وقتی یه موج میاد جلو، و آب رو زیر پاهاش حس میکنه، دیگه اونجاست که تردیدش به اطمینان تبدیل میشه و شتابان به سمت دریا میره.
      امیدوارم خدا نگهدارش باشه.