به یاد کارتون پت پستچی!

در هفته ی گذشته، کن بری (Ken Barrie ) ، کسی که به جای پت پستچی در نسخه ی اصلی و انگلیسی همین کارتون حرف می‌زد – و بخاطر روایتگری اش در این کارتون، محبوبیت بسیاری در بین کودکان آن زمان یافته بود – در سن ۸۳ سالگی فوت کرد.

این خبر را در یکی از پست‌های کوتاه مدتِ روزنوشته‌های محمدرضا شعبانعلی خواندم.

حاشیه: قبل از اینکه بیشتر به این کارتون بپردازم، باید این توضیح را اضافه کنم که محمدرضا شعبانعلی، اخیراً در روز نوشته‌های خود، کار جالب و دوست داشتنی می‌کند. گاهی مطالبی کوتاه مدت با تاریخ انقضاء (که معمولاً دو روزه است و در زمان انقضا، مطلب به صورت اتوماتیک حذف خواهد شد) منتشر می‌کند که در آنها به تیتر بعضی از اخبار و مطالب جالب و مفید روز که در سایت‌های انگلیسی زبان دیده، به همراه لینک آنها، اشاره می‌کند و برای هر کدام از آن تیترها، توضیح مختصر و مفیدی می‌نویسد، که به نظر من این ایده ی ارزشمند، دوست داشتنی و سخاوتمندانه ای است و به ما کمک می‌کند تا بهتر و بیشتر در جریان خبرها و مطالب جالب و شنیدنی و خواندنی روز از این دنیای بی کرانه ی وب، قرار بگیریم و از پنجره ی نگاه او، در کنار پنجره ی نگاه خود، مناظر بیشتری را به نظاره بنشینیم.

*****

وقتی خبر فوت راوی کارتون پت پستچی را شنیدم، و تصویری از این کارتون را دیدم، ضمن اینکه البته بخاطر فوت این هنرمند ناراحت شدم، اما باعث شد لحظات لذتبخش و پر آرامش دوران کودکی که در هنگام دیدن این کارتون و کارتونهای دیگر داشتم برایم زنده شود.

عصرهایی که هر روز، با عصرانه ام که معمولاً چای با ساندویچی از نان و کره و مربا یا عسل بود و وقتی مربا از نوع مربای آلبالو (دستپخت خوشمزه ی مادرم) بود، خوشبختی من دیگر به اوج خود می‌رسید!؛ روبروی تلویزیون کوچک مان می‌نشستم و به برنامه ی کودک که مجری آن گاهی خانم الهه رضایی نازنین و گاهی خانم گیتی خامنه بود، با لذت و علاقه و اشتیاق نگاه می‌کردم.

وقتی به یاد حال و هوای آن یک ساعتی که به تماشای کارتونها و برنامه‌های مختلف برنامه کودک می‌نشستم و آرامش و لذتی که هنوز مزه ی مطبوعش زیر زبان حس خاطرات زندگیم هست می‌افتم کمی‌دلم به حال بچه‌های امروزی می‌سوزد که با این حس‌ها و حال و هواهای ناب آن دوران، تا حدودی بیگانه اند. (البته شاید آن‌ها هم حالا با شرایط امروز، حس‌ها و حال و هواهای نابی را تجربه می‌کنند که ما با آنها بیگانه ایم! … نمیدانم … اما میدانم که من آن حال و هواها را برای آن دوران، خیلی دوست داشتم. البته فقط برای همان دوران کودکی!)

و بعد از این احوالات و توصیفات، برگردیم به کارتون پت پستچی.

پت پستچی در این کارتون، در دهکده ی زیبایی زندگی می‌کند و هر روز سوار بر یک ون قشنگ قرمز رنگ اداره پست، به همراه گربه ی دوست داشتنی اش، نامه ی اهالی دهکده را از بین مناظر زیبا و دوست داشتنی ای منتقل می‌کند. گاهی هم در این حین، با مشکلاتی که برای اهالی دهکده پیش آمده، مواجه می‌شود و سعی می‌کند به آنها در حل مشکلاتشان کمک کند.

دلم میخواست به این بهانه، یادی هم از راوی آشنای این کارتون در نسخه ی ترجمه شده اش به زبان فارسی، خانم ژاله علو که از سرشناس ترین دوبلورهای ایرانی هستند و کارنامه ی درخشانی در زندگی هنری خود دارند؛ داشته باشم.

در ادامه، بیایید چند تصویر از این کارتون دوست داشتنی را به همراه موسیقی متن زیبا و دلنشین آن ببینیم و بشنویم.

شاید برای شما هم یادآور کوتاه و دلنشینی از خاطرات کودکی تان باشد.