“این کتاب برای همه است. چه هشتاد سالتان باشد، چه هشت سال. گاهی فکر می‌کنم خودم هر دوی این‌ها هستم. دوست دارم این کتابی باشد که هر جا و هر وقت خواستی بتوانی بروی سراغش. اگر دوست داشتی از وسطش شروع کنی. داخلش نقاشی بکشی، گوشه‌هایش را تا کنی و جای انگشت روی ورق‌هایش بماند.”… ادامه مطلب درباره کتاب پسرک، موش کور، روباه و اسب

چند وقت پیش، اتفاقی به چند جمله از جان راسکین (نویسنده و هنرمند انگلیسی) برخوردم، و آنقدر پنجره‌ای که او از پشت آن به دنیا می‌نگریست برایم جذاب بود، که به دنبال حرف‌ها و جمله‌های بیشتری از او گشتم. (البته قبلا به لطف آلن دو باتن کمی‌او را میشناختم) بعد برای مدتی، زمان را متوقف… ادامه مطلب از پنجره‌ی نگاه جان راسکین

چند یادداشت (کامنت) محمدرضا شعبانعلی در قالب پاسخ به دوستانی که زیر پست اخیر او در اینستاگرام (درباره کتاب «فلسفه دوستی») در ستایش از فرمت صوتی مطالب و نوشته‌ها و همچنین کتابهای صوتی (در مقابلِ کتاب‌های غیرصوتی و کاغذی و نوشته‌های مکتوب) گفته بودند، نوشته بود. که خیلی دوست داشتم بخشهای زیادی از تحلیلهای او… ادامه مطلب اشاره‌ای به بخشی از صحبتهای محمدرضا شعبانعلی، درباره فرمت صوتی و فرمت مکتوبِ کتاب‌ها و نوشته‌ها

هر سال، در روز معلم، معلم‌های مختلفی از برهه‌های مختلفی از زندگیمون رو به یاد میاریم. معلم‌های مدرسه، معلم‌های دانشگاه، معلم‌های زبان، و هر معلمی‌که شاید به هر طریقی در هر سنی چیزهایی از او یاد گرفتیم یا درسهایی آموختیم. دلمون برای خیلی از اونها، برای کلاس‌هاشون، شخصیت‌های منحصر به فردشون، و فضای خاصی که… ادامه مطلب روز معلم – و چند عکس از معلم‌های دبیرستانم

“در فوریه ۱۹۴۸، کلمنت گوتوالد (klement Gottwald)، رهبر حزب کمونیست به ایوان قصری به سبک معماری باروک در پراگ قدم گذاشت تا برای صدها هزار نفر از همشهریانش که در میدان قدیم شهر گرد آمده بودند سخنرانی کند. لحظه‌ای حساس در تاریخ چک بود – لحظه‌ای سرنوشت‌ساز، از آن نوع که در هر هزار سال… ادامه مطلب درباره کتابِ خنده و فراموشی میلان کوندرا

نه چیزی هست که بگویی، نه چیزی که با آن بگویی، نه چیزی که از آن بگویی، نه توانی برای گفتن، نه میلی به گفتن، اما باید گفت. ~ ساموئل بکت (به نقل از آرتور کریستال – در کتاب فقط روزهایی که می‌نویسم) *** شاید عمیق‌ترین چیزی که در سال ۹۹ – در کنار همه‌ی عجایب سال پیش که با… ادامه مطلب سالی که گذشت