دلبستگی در لحظه‌های تنهایی، هم شیرین است و هم تلخ.

هم سخت است و هم …

خواستم بگویم هم آسان،

ولی دیدم، نه آسان نیست.

اصلاً آسان نیست.

به خصوص وقتی که تنها دلخوشی و تسکین ات، می‌شوند ردپاها.

ردپاهایی که آن یا او را به طریقی، به تو وصل می‌کنند.

آنقدر می‌گردی تا از آنچه و آنکه دلبسته اش هستی چیزی، ردی، نشانی، اثری و یادگاری بیابی.

و وقتی می‌یابی بارها نگاه شان میکنی، حس شان میکنی و با قلبت لمس شان می‌کنی.

خوب دلبستگی از اسمش هم روشن است:

چیزی است که به دل، بستگی دارد.

دل هم که حال و روزش معلوم است.

هر چقدر هم که بکوشیم با منطق و استدلال، از آن چشم بپوشیم و راه را بر یورش بی امان اش ببندیم،

باز هم راهی، روزنه ای برای رسیدن و دوباره بسته شدن به دل، پیدا می‌کند.

ردپاها، شاید مهم ترین چیزی هستند که می‌توانند آشفتگی و اضطراب و دلتنگیِ آن دلبستگی را تسکین دهند.

چه ردپاهایی در دنیای فیزیکی باشند و چه در دنیای مجازی.

و وای… از روزی که دیگر، آن ردپاها را هم نیابیم.

+۱۲

شاید دوست داشته باشین نگاهی هم به این نوشته‌ها بندازین

• حسی به نام حس تعلق
• دردهایی که قابل بیان نیستند
• ما می‌توانیم تناقض‌ها و آرمانی نبودن آدم‌ها را به رسمیت بشناسیم | با اشاره‌ای به رادیو راه
• برای آرمین: بیرون آمدن از دایرهٔ امن
• چند حرف پراکنده از تیر و مرداد
• به آیندگان – برتولت برشت
• آفتاب…
• لحظات کوتاه و گذرایی برای اشتیاق
• تجربه‌ی من از ابتلا به کرونا
• سالی که گذشت